Op zaterdag 16 april is er geschiedenis geschreven in IJmuiden, het eerste Metalfest ooit in het Witte Theater is begonnen en er staan maar liefst zeven bands klaar om IJmuiden te laten zien hoe het hoort. De headliner van deze avond is Romeo Must Die uit de UK, dat speciaal hiervoor naar IJmuiden is gekomen.De avond werd geopend door Face the Fact, deze metalband uit Overijssel speelt instrumentaal leuke nummers, maar de zang is helaas niet pakkend genoeg. De interactie op het podium is zeker aanwezig, maar er wordt weinig gebruik gemaakt van het publiek. De opkomst is daarin tegen niet slecht voor een opener, de zaal begint rustig voller te lopen. Helaas is Face the Fact een paar dagen geleden "op onverklaarbare wijze" (volgens hun website) gestopt.
De tweede band van de avond is Stare of Displeasure. Deze band was tot twee weken voor het optreden "Female Fronted", maar door omstandigheden moest de band verder zonder zangeres. Invaller Jeremi heeft in twee weken tijd het meerendeel van de nummers ingestudeerd en stond deze avond op het podium.
Vervolgens is het de beurt aan de winnaar van de Rob Acda Award 2009/2010 en de winnaar van de Grote Prijs van Nederland; Ethereal. Helaas heb ik het begin moeten missen van deze band, maar toen ik binnen kwam was het gelijk duidelijk; deze band staat. De band weet technische stukken af te wisselen met ontspannen tussenstukken, waarbij ze het toch interessant blijven houden. De drummer gooit regelmatig zijn stokken omhoog, maar blijft strak door drummen en vangt de stokken. Het publiek is ook actief aanwezig, regelmatig is er iemand op het podium en er begint beweging te komen.
So Called Celeste uit Amsterdam is de tweede band op het hardcorepodium. Het is duidelijk, ze willen de tent slopen en dat gaat gebeuren ook. De zanger loopt voor het podium te schreeuwen en probeert zo het publiek los te krijgen. Een enkele keer lukt hem dit ook en zo begint het steeds interessanter te worden. Ook letterlijk heeft So Called Celeste het podium gesloopt, halverwege de show vallen er twee balken met doeken onder het podium vandaan. De band staat stevig op het podium en er zijn weinig fouten te ontdekken. Zelf ben ik minder fan van de cleane zang van de drummer, maar hij weet zijn stem goed toe te passen tijdens de nummers.
De cd-release van None Shall Fall is het volgende wat IJmuiden voorgeschoteld krijgt. Het begint rustig in de zaal en de band wacht tot het wat drukker wordt. Helaas voor de band gebeurde dit niet snel en moesten ze beginnen. Het begon heel donker en dat nam een duistere sfeer met zich mee. Naarmate de show vorderde werd het toch drukker in de zaal. Men wordt zo te zien enthousiast over None Shall Fall en er begint ook beweging te komen in de zaal. Tijdens één nummer zijn er meerdere fans op het podium die het nummer meeschreeuwen in de microfoon. De nieuwe nummers van None Shall Fall klonken goed, de zanger weet middels zijn unieke stem het intressant te houden en de gitaarpartijen blijven leuk. Soms zou er wel wat meer beleving kunnen zijn bij de bassist en gitarist, maar de kwaliteit van hun spel was daarintegen wel strak. De demo "Full Heart" is te verkrijgen tijdens de shows van None Shall Fall, waaronder op Mosh de IJmond op 27 mei in Café Asgard.
De laatste band op het Hardcore Podium is My City Burning. Het staat helemaal vol op het moment dat ze beginnnen aan hun optreden. Ook niet voor niks zijn hun de afsluiter van dit podium, want het speelt gewoon superstrak. Er is ook veel beleving te zien bij de bandleden, ze hebben het duidelijk naar hun zin en dat wordt overgebracht naar het publiek. Verder valt er over My City Burning weinig te zeggen, het was gewoon goed en het publiek heeft zich perfect vermaakt.
De afsluiter van de avond is aan de beurt, Romeo Must Die (UK) is er klaar voor. De zanger komt op het eerste gezicht over als een aggresieve en krachtige zanger. Krachtig is deze zanger weldegelijk, maar tussen de nummers door zijn er voornamelijk speeches over respect, anti-geweld en plezier maken. Dat komt ten goede en het publiek durft ook meer naar voren te komen. De bassist is een klein mannetje met zijn basgitaar lekker laag en ramt hier hard op los. Bij beide gitaristen is daarentegen minder energie waar te nemen, maar de zanger vult dit allemaal op. Romeo Must Die moest mij denken aan Pantera in een nieuw jasje, waarbij het meer richtig de hardcore neigt te gaan. Romeo Must Die is een waardige afsluiter van de avond.
De eerste editie van Metalfest was een groot succes! Het publiek was vrij vroeg aanwezig, maar helaas werd de opkomst naarmate de avond vorderde niet groter. Het hardcore podium was altijd helemaal afgeladen, maar het metal podium was vaak nog te groot. De bands die er stonden waren het zeker waard en het is zeker de moeite waard om Metalfest een jaarlijks terugkomend succes te laten worden. De kop is eraf en een avond als deze bewijst dat het leeft in de IJmond.
Tekst: Thomas Stoker
0
