Rock de IJmond

Vrijdag 27 januari was het weer de tijd voor een nieuwe editie van Heavy Uit Haarlem. Dit was alweer de zesde editie van het terugkerend festival in het Patronaat. Een enthausiast publiek kon deze avond genieten van de Haarlemse bands Divine Sins en Starve en de IJmonds/Haarlemse bands Pound en Deafening. De laatstgenoemde verving op het laatste moment Magnacult, die af moesten zeggen omdat de productie van hun nieuwe plaat uit liep.

De Alkmaarse band Deafening mocht avond openen. De zaal was nog maar matig gevuld, maar dat leek de bandleden niks uit te maken. Aan de presentatie van de zanger viel veel op, hij gebruikte het hele podium en heeft een band met het publiek. De zanger heeft een eentonige stem, waar op de wat ruigere stukken veel meer uitgehaald kon worden. Het geluid van de bassist Case was goed, ook aan het gitaargeluid was niks op aan te merken. De band heeft slechts één gitarist die het muzikaal interessant wist te houden, door mooie afwisselingen tussen slagpartijen en de wat technischere stukken. Het agressieve gitaarwerk werd helaas soms onderdrukt door de wat rustige zang. De nummers begonnen vol kracht, maar verloren dit soms verder in het nummer. Tegen het einde van de show wist Deafening het publiek te laten genieten van een cover van Slayer.

De tweede band van de avond was Starve. De show begon met de woorden: “Hallo, wij zijn Starve.” Vervolgens produceerde de band één muur van geluid. Het was tijdens de show geen moment stil geweest. Het publiek had de oordoppen weer nodig, want het geluid was hard. Al vrij vroeg speelde de band de nummers van hun pas uitgebrachte 7 inch genaamd ‘Black Sludge, White Sludge.’ De muziek was vaak traag en slopend. Niet iedereen in het publiek kon dit waarderen, het is daarom ook rustiger dan bij de vorige band. Desondanks wisten ze een mooie show gegeven. De bassist bewoog actief over de rechterhelft van het podium, terwijl de gitarist zich bezig hield met de vaak ingewikkelde gitaarpartijen. De zanger heeft een rauwe en harde stem en de presentatie was overtuigend. Onder leiding van de drummer speelde de band super strak. Er werden wel enkele schoonheidsfoutjes gemaakt, maar dat deert niet. Wat ook benoemd moet worden was het krakende, storende, maar unieke basgeluid. Het werd gebruikt op een manier dat niet iedere bassist zou willen en kunnen, maar wel in het plaatje past bij Starve. De bassist speelde tegen het einde van de show ook een stuk met een bierflesje over de bassnaren heen. De show werd afgesloten met een muur van feedback, waarnaar eerst de gitaarversterker uitging en daarna de basversterker.

Voor de band Pound was het de tijd om hun nieuwe EP ‘Disarray’ te presenteren in hun eigen stad. Opvallend was dat veel mensen ook voor deze band waren gekomen. Het was een stuk drukker in de zaal en er liep veel publiek rond met T-shirts van Pound. De band kwam op onder een intro, waarna het na een kleine stilte begon met het eerste nummer. Gelijk is te zien waarvoor de band is gekomen, het moest hard gaan vanavond. Bijna een jaar geleden stond Pound ook in het Patronaat, maar toen bestond de band nog uit vier personen.  Na enkele wisselingen stonden ze met vijf man sterk op het podium. Zanger Maran heeft een ruige strot en toonde fel. Tussen de nummers door praatte hij het allemaal netjes aan elkaar. Ook bewees hij dat zangers fouten kunnen maken, zo kondigde hij het nummer Strive te vroeg aan, maar herstelde hij zich snel. Als dan eindelijk het publiek beloond kon worden, zette de drummer het verkeerd in. Met een nieuwe start ging het nummer goed en knalde de band verder. Het publiek kwam tijdens Pound ook voor het eerst in beweging. Aan het begin van de show waren er al enkele die een pit begonnen. Hoe langer de band speelde, hoe meer mensen erin betrokken werden. De zanger bedankte het publiek ook voor hun inzet met “Thanks dude’s and chick”. De nummers zaten goed in elkaar, het verveelde eigenlijk geen moment. Strakke gitaarpartijen, technische solo’s en keiharde mosh werden afgewisseld. De nieuwe gitarist speelde zeer goed gitaar, alleen ontbrak er wat beleving. Op de wat “eenvoudige” stukken zou de gitarist wat meer in beweging kunnen komen. Het optreden werd afgesloten met het nummer New Beginning, waarvan anderhalf jaar geleden de videoclip van werd gemaakt. Pound kon spreken over een geslaagde EP release.

Het laatste optreden was de van de Amsterdamse band Divine Sins. Het optreden stond helaas ook in het teken van de laatste show van gitarist Vino. De band bestaat sinds 2007 en heeft in 2008 de NH pop live gewonnen. De band gaf veel gas tijdens de show en combineerde dit met enkele harde moshstukken. De gehele band speelde strak, er zijn weinig tot geen fouten te ontdekken. De band kwam als een eenheid over, ze wisten het hele podium te benutten en gaven allemaal alles. Het publiek was wel wat minder actief tijdens deze band, maar er was nog regelmatig een pit. De band oogde ook professioneel, het was te zien dat ze het podium ook vaker gedeeld hebben met andere grotere bands. De twee grote doeken aan de zijkant van het podium maakte het plaatje hierbij compleet.

Tekst: Thomas Stoker