Afgelopen vrijdag konden we in het Patronaat terecht voor de bands Unsane, Herder en Atlantis. Een aparte line-up, want de bands hebben maar weinig met elkaar overeen. Toch werd het een interessante avond en stelde geen van de bands teleur. De kleine zaal van het Patronaat stond ongeveer half vol. Dit resulteerde erin dat er goed naar de muziek kon worden geluisterd met een ontspannen sfeer.
Atlantis mocht de spits afbijten voor een zaal die ongeveer een kwart vol stond. Deze band uit Utrecht speelt instrumentale post-rock in het straatje van 65daysofstatic en Russian Circles en voegt daar electronics aan toe. Bij de zweverige sfeermuziek zou je bijna willen ze in het Patronaat een loungestoel voor je neer hadden gezet zodat je relaxed naar deze band kon luisteren. De rustige stukken werden zo nu en dan afgewisselt met wat ruiger gitaarwerk, alleen kwamen die overgangen soms plots uit de lucht vallen. Het optreden kreeg een abrupt einde tijdens een ruig stuk. Het was het ineens stil, het publiek werd bedankt en de band verliet het podium. Een rustige riff had een mooier einde kunnen zijn voor dit verder sublieme optreden.
“Herder = harder” is de slogan van deze band en vanavond is niets minder waar. De sludgecore band uit Groningen/Beverwijk met (ex-)leden van bands als Aborted en Omission, laat even zien hoe je een goed potje stoner moet maken. Het is moeilijk om niet te headbangen terwijl je kijkt naar deze band. Op wat kleine schoonheidsfoutjes van de invalgitarist na speelt deze band een prima strakke show. De uitstraling van de band paste goed bij de show, voornamelijk hard en schijt aan alles. Ze brachten overigens vorige maand hun zelfgetitelde plaat uit bij Reflections Records en als je er op tijd bij was kreeg je er zelfs een Herder zakmes bij.
Unsane is de headliner van de avond. Deze driekoppige band uit New York gooit het met hun noise rock over een andere boeg dan de voorgaande twee bands. Ze bestaan al een eeuwigheid en laten meteen duidelijk zien dat ze bakken met ervaring hebben. Ze grooven op een manier dat je, net als bij Herder, je hoofd niet stil kan houden en mee moet headbangen. De nummers werden niet erg mooi aan elkaar geplakt omdat de drummer er steeds een halve drumsolo tussen gooide dat geen samenhang had met de nummers eromheen. De zanger/gitarist heeft overigens geen tremolo nodig om zijn tonen te verbuigen, maar duwt gewoon de hals van zijn Fender Telecaster naar voren. Het overmatig gespuug op het podium van de bandleden was wel goor om naar te kijken, maar dat is maar een smet op het goede optreden van de Amerikaanse band.
Tekst: Bert Hekman & Thomas Stoker
0
